مشکل این نبود که لنزی ،قادر به
نمایش تصویر بر روی پرده ساخته شود،بلکه مشکل این بود که تصویر بر روی
سشسطحی که به نحو مناسب پذیرای آن باشد،تثبیت گردد.در ۱۸۳۹ داگر،این مشکل
را حل کرده بود و عکس به ویژگی آشنایی در اطاقهای نشیمن دوره ویکتوریا ،و
کار هنری رایج فرهنگ عامه جامعه صنعتی تبدیل شد.
تحولات مشکلتر ولی
به همان اندازه ذی ربط و شگرف در عرصه تلگراف التکریکی روی دادند حل این
معما که چگونه به طور همزمان پیامهایی برای مسافات دور فرستاده شود .خود
الکتریسته ،از ابتدای قرت هجدهم ،در مرکز علوم طبیعی (و بدین خاطر تغییرات
فن شناسی)قرار داشت.در اوایل ۱۷۷۴ یک فرانسوی به نام لزاژ این تحقیقات را
به سمت ارسال علامات بوسیله ضربه های گسیخته ای در طول یک سیم ،سوق داده
بود و به اتفاق دیگران به تعمق در مورد شیوه های ثبت این ضربه ها ،در فواصل
مناسب ،بر روی قطعات کاغذ پرداخته بود.در ۱۸۲۵ با نمایش کارکرد عقربه های
مغناطیسی توسط یک انگلیسی به نام استرجن ،ساموئل مورس ،در آن طرف اقیانوس
اطلس ،در وضعیتی قرار گرفت که بتواند به ابداع رمز ارتباطی مشهور خود
بپردازد ،تا به وسیله آن بتوان پیامهای قابل خواندن را ،در قالب الفبایی
تماماَ متشکل از ضربه های بلند و کوتاه ارسال نمود.در بتدا برد این پیامها
بیست مایل بود اما مورس و شرکت وابسته اش به اختراع یک تقویت کننده پیام
مبادرت کردند،که برد دیگری به پیام بخشید ،تا آنجا که واشنگتن توانست با
بالتیمور تماس بگیرد.
